«Αδιαφορία» – Η τελευταία «πρωτοβουλία» στην οποία θα πάρω μέρος…

Η νέα αυτή μπλογκο-πρωτοβουλία είναι πολύ απλή, και μάλλον θα είναι και η τελευταία μου.

• Αρχικά κοιτάζουμε την παραπάνω εικόνα. Προσεκτικά. Ντρεπόμαστε και εξοργιζόμαστε. Απορούμε πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά στις σημερινές πολιτισμένες κοινωνίες. Ορκιζόμαστε πως αν ήμασταν εκεί θα βοηθούσαμε την γριούλα, σε αντίθεση με τον χοντρόπετσο αυτόν κύριο που δε της δίνει καμία σημασία και την προσπερνάει βιαστικά, χωρίς να της δώσει την παραμικρή βοήθεια, αγνοώντας ολοκληρωτικά την ύπαρξη της και το λόγο για τον οποίο βρίσκεται εκεί. Εμείς θα της δίναμε λίγα λεφτά, θα της λέγαμε μία κουβέντα, θα της κάναμε λίγο παρέα, θα την βοηθούσαμε όπως μπορούμε ώστε να απαλύνουμε τον πόνο της.

• Στο δεύτερο μέρος του παιχνιδιού παίρνουμε μέρος στην πρωτοβουλία. Βάζουμε ένα κειμενάκι στα δεξιά του μπλογκ για να δηλώσουμε συμπαράσταση στους φτωχούς και στους ανθρώπους που δυστυχώς δεν έχουν ίσες ευκαιρίες με μας στη ζωή, ή γράφουμε ένα κείμενο όπως αυτό και κάνουμε ένα ποστ για να δηλώσουμε τον αποτροπιασμό μας σε ενέργειες όπως αυτές της εικόνας, έτσι ώστε να δείξουμε ευαισθητοποιημένοι.

• Αφού βάλουμε το μπανεράκι για να στηρίξουμε τους φτωχούς καλούμε και άλλους να κάνουν το ίδιο για να δείξουν και αυτοί πως είναι ευαισθητοποιημένοι.

Και εκεί τελειώνει η συμμετοχή στην πρωτοβουλία…

Δεν είναι ανάγκη να δώσεις λίγα χρήματα σε κάποιον που τα έχει ανάγκη. Δεν είναι ανάγκη να βγεις στους δρόμους και να βρεις κάποιον που χρειάζεται βοήθεια. Δε χρειάζεται να σηκωθείς ούτε μια στιγμή από την καρέκλα σου για να βοηθήσεις τον άνθρωπο που αφορά το κείμενο που έγραψες. Δε χρειάζεται να αλλάξεις νοοτροπία. Αρκεί να βάλεις ένα κείμενο ή μία φωτογραφία στα δεξιά του μπλογκ σου ή να κάνεις ένα κείμενο που να δηλώνεις συμπαράσταση. Και πλέον τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, καθώς έκανες ότι μπορούσες και πραγματικά χαίρεσαι που βοήθησες. Μπράβο σου.

Προσκαλώ λοιπόν όλους εσάς να πάρετε μέρος στο παιχνίδι. Αρκεί να πάρετε την παραπάνω εικόνα, να γράψετε ένα ανάλογο κείμενο συμπαράστασης και να προωθήσετε την πρωτοβουλία και σε άλλους.

Και έτσι βοηθάτε τους φτωχούς.

Είδατε? Δεν είναι δύσκολο να συμμετάσχεις στην «Αδιαφορία«. Απλά γράφεις ένα κείμενο και τελείωσες. Δε σε νοιάζει τι απόγινε αυτή η γριούλα στην φωτογραφία παραπάνω. Εσύ έκανες το χρέος σου.

Στο τέλος, αφού κάνεις όλα τα παραπάνω, υπάρχει ένα επιπλέον βήμα. Φυσικά οι περισσότεροι από μας δε χρειάζεται να κάνουν αυτό το βήμα, γιατί βοήθησαν τους φτωχούς και πλέον αισθάνονται καλύτερα. Αν όμως παρόλα αυτά θελήσετε να ολοκληρώσετε την πρωτοβουλία, πάρτε την παρακάτω εικόνα και βάλτε το πρόσωπο σας στην ανάλογη θέση.

Εγώ αυτό έκανα. Γιατί δε βοήθησαν κανέναν με τα κείμενα μου. Κανέναν.

Πέρασα δίπλα από τη γριούλα, δίπλα από τον Παναγιώτη, δίπλα από τον Αντώνη, δίπλα από την Αμαλία. Απλά όταν γύρισα σπίτι, είπα και σε δυο τρεις φίλους μου πως τους είδα στο δρόμο. Τους είδα σε πολύ κακή κατάσταση, ντράπηκα και εξοργίστηκα με την κατάσταση τους, αλλά δεν έκανα τίποτα. Απλά το είπα και στους άλλους.

——————-

Στην «πρωτοβουλία» αυτή με προσκάλεσαν να συμμετάσχω ο Παναγιώτης, ο Αντώνης, η Αμαλία και διάφοροι φοιτητές…

——————-

Τελικά τα μπλογκς μας κάνουν πιο παθητικούς και αδιάφορους.

Τουλάχιστον πριν δε συμμετείχαμε σε καμία πρωτοβουλία, το ξέραμε ότι δε συμμετείχαμε, ξέραμε ότι δε βοηθάμε κανέναν και νιώθαμε (πίθανον) κάποιες ενοχές.

Τώρα νομίζουμε ότι συμμετέχουμε, νομιζουμε ότι βοηθάμε τον κόσμο, και τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας. Γράψαμε το κείμενο, βάλαμε και το μπάνερ, και όλα καλά. Ναι, βοήθησα την Αμαλία, αισθάνομαι πολύ καλά. Δε χρειάζεται να κάνω τίποτα άλλο. Περιμένουμε την επόμενη πρωτοβουλία τώρα…

——————-

Αφιερωμένο στην Αμαλία, με μια ελπίδα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να βοηθήσουμε πραγματικά την επόμενη Αμαλία που θα χρειαστεί τη βοήθεια μας…

Για μια πρωτοβουλία που ξεκινήσαμε αλλά δε πρόλαβε να πραγματοποιηθεί…

Γιατί νομίζαμε πως ο χρόνος μας είναι πολυτιμότερος από τον δικό της…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(σχόλια κλειστά, γιατί δεν θέλω κάποιος να μου πει απλά «Συμφωνώ«, «Σε καταλαβαίνω«, «Διαφωνώ«, «Καλά τα λες«, «Μαζί σου«, «Ναι μεν αλλά…«. Θα είμαι ευχαριστημένος αν κάποιοι νιώσετε έστω και για λίγο ενοχές, και σκεφτείτε σοβαρά αν πραγματικά βοηθάμε κάποιον γράφοντας απλά ένα κείμενο, ένα κείμενο απενοχοποίησης του εαυτού μας…)