Μία μικρή Αμαλίτσα…

Το αγγελάκι ονομάζεται Λυδία, και κοντεύει τα 4.

Και την στιγμή που τα άλλα παιδάκια της ηλικίας της παίζουνε, η Λυδία πολεμάει με τον καρκίνο.

Τα σημερινά αποτελέσματα της μαγνητικής τομογραφίας δεν ήταν ενθαρρυντικά, όπως μας ενημέρωσε σήμερα (μάλλον) ο μπαμπάς της… Αυτή την Κυριακή θα της πουν τα αποτελέσματα. Είναι μικρoούλα, αλλά πρέπει να ξέρει…

2 Ιουνίου 2007 – Τα αποτελέσματα

…δεν θα γράψω κάτι ιδιαίτερο σήμερα. Δεν μου βγαίνει ακόμα…θα γράψω μόνο τα δεδομένα.

Ο όγκος της Λυδίας έχει αρχίσει να μεγαλώνει, από ό,τι φαίνεται αρκετά γρήγορα. Οι δείκτες που μετρώνται με μια ειδική διαδικασία φασματοσκόπησης δείχνουν ότι τα κύτταρα του εχθρού είναι καλά οργανωμένα, δυνατά, και επιτίθενται προς όλες τις κατευθύνσεις.

Έχουμε ακόμα όπλα… μπορούμε να πάμε σε επόμενη εγχείρηση, έχουμε ακτινοβολίες, χημειοθεραπεία. Όλα αυτά μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Περιμένουμε τι θα πουν οι γιατροί, αλλά εδώ και τρία χρόνια ένα ερώτημα μας βασανίζει, και απάντηση δεν έχει πάρει: ποια είναι η ισορροπία μεταξύ ποιότητας και ποσότητας ζωής; και τι γίνεται όταν όταν πρέπει να κάνεις τετοιες ασκήσεις στο σκοινί με κάποιου άλλου τη ζωή;

Δεν θα μπω πιο βαθιά στο θέμα γιατί πονάει πολύ… όποιος το έχει περάσει μπορεί να το καταλάβει. Ίσως άλλη στιγμή να καταφέρω να τα βγάλω όλα αυτά από μέσα μου.

Η Λυδία είναι μια χαρά. Παίζει, τρέχει, γελάει και ζει κάθε στιγμή ακατάπαυστα… προσθέτοντας άθελά της χειμάρρους στα δάκρυά μας.

Θα συνεχίσει το κουκλί μας να πολεμάει, αυτό έχει κάνει μέχρι σήμερα και αυτό θα συνεχίσει να κάνει. Μολονότι είναι μικρή, πρέπει να μάθει τα αποτελέσματα. Καταλαβαίνει περισσότερα από όσο πιστεύουμε. Την Κυριακή είπαμε να της τα πούμε μαζί με τα αδελφάκια της που τα ξέρουν όλα. Να της τα πούμε, να την πάρουμε όλοι μαζί μια αγκαλία και να της υποσχεθούμε ότι θα είμαστε μαζί της στη μάχη, ότι δεν θα την εγκαταλείψουμε ποτέ, ότι δεν θα πάψουμε ποτέ να την αγαπάμε όσο πιο δυνατά γίνεται…

Ας συνεχίσουμε ότι ξεκινήσαμε πριν λίγες μέρες: lydia-tigria.blogspot.com

Ας δυναμώσουμε την φλόγα που ανάψαμε.

===============================================

Και μία σημαντική σημείωση:

Υπάρχουν προφανώς και χιλιάδες άλλα άτομα που δεν έχουν blogs. Μία μικρή δωρεά ή μία επίσκεψη σε κάποιο ίδρυμα είναι πολύ χρήσιμα γι’ αυτούς τους ανθρώπους.

Γιατί καλά τα blogs, αλλά η ζωή είναι έξω από τα blogs.

Πηγαίντε μία βόλτα από κάποιο ίδρυμα όπως η Πίστη («ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1994 από τους ίδιους τους γονείς που βρέθηκαν στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» και θέλησαν να αντιμετωπίσουν από κοινού τα καθημερινά προβλήματα και το μέλλον με πίστη«), και αν δε μπορείτε να πάτε, ενισχύστε οικονομικά με κάποιο τρόπο τους γονείς των παιδιών αυτών.

Μπορείτε να κάντε μία δωρεά, να αγοράσετε μία κάρτα ή κάποιο βιβλίο: στηρίξτε το σύλλογο Πίστη.

Και φυσικά, υπάρχει και ο σύλλογος Ελπίδα, ο οποίος πολυδιαφημίστηκε («Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ιδρύθηκε ο Σύλλογος από μία ομάδα επώνυμων γυναικών και η απόφασή τους να στρατευθούν στο πλευρό του άρρωστου παιδιού ήταν για την ελληνική κοινωνία ένα ευχάριστο ξάφνιασμα.«)