Πετπιβς

Τη λέξη δε την ήξερα, με την έμαθε η Razz. Καλός άνθρωπος δεν είμαι, μισώ πολλές καταστάσεις, πολλούς ανθρώπους, και ακόμα περισσότερους κινέζους (χαχα, γέλοου χιούμορ! το πιάσατε?! και καλά οι κινέζοι δεν είναι άνθρωποι…  nevermind…).  Οπότες επειδή ξέρω πως με απύθμενη ανυπομονησία περιμένετε να γράψω για τα μπιβς που με τη σπάνε, θα ικανοποιήσω τις σαδομαζιχιστικές σας ανάγκες και θα γράψω ετούτο το ποστ. Αλλά επειδή έχω πολύ περισσότερα από 5 πράγματα που με τη σπάνε αφαντάστως, μπορεί να γράψω και λίγο παραπάνω, ντάξ?

1. Στα Γιάννενα βρέχει συχνά. Πολύ συχνά. Οι ηλιόλουστες μέρες καταργήθηκαν. Είναι τόσο πιθανό να βγει ο ήλιος πιθανό όσο πιθανό είναι κάποιος σε μία παρέα να πει ένα ανέκδοτο του Τσάκωνα και να γελάσουν οι υπόλοιποι. Προσοχή, δε λέω να γελάσει ένας, γιατί συνήθως υπάρχει ένας άγνωστος ή ένας πολύ καλός φίλος του μαλάκα που λέει το τραγικό ανέκδοτο ο οποίος θα γελάσει από συμπόνοια. Και αυτός που γέλασε κάνει μεγάλη μαλακία -να το ξέρεις εσύ που διαβάζεις- γιατί ο άλλος νομίζει πως το ανέκδοτο είναι καλό και έτσι θα το ξαναπεί. Να πα να γαμηθεί κι αυτός που το είπε και αυτός που γέλασε. Και επειδή ξέφυγα, ας πούμε πως το πρώτο πράγμα που μου τη σπάει είναι τα ανέκδοτα Τσάκωνας, αυτοί που τα λένε, και αυτοί που γελάνε με αυτά. Να καείτε στην κόλαση του Δάντη, αυτού που τραγουδάει το Ελβις χεζ λέφτ δε μπίλντινγκ.

2. Στα Γιάννενα όπως έλεγα και πιο πριν βρέχει συχνά, και συνήθως εκεί που δε το περιμένεις. Οπότε κάποιες φορές περπατάς αμέριμνος στο δρόμο, βαθιά συλλογιζόμενος το τι σκατά θα φας όταν πας σπίτι που δεν έχει τίποτα άλλο από 1 πακέτο μακαρόνια, μπαγιάτικο ψωμί και χαρτοπετσέτες, κανένα σύννεφο από πάνω σου, και μέχρι να πεις «τι γαμάτος τύπος είναι αυτός στον καθρέφτη απέναντι μου…» έχεις γίνει αιδοίο από τη βροχή. Έτσι απλά. Και επειδή εμείς οι άντρες δεν κουβαλάμε μαζί μας την υπερτσάντα που έχει μέσα μεικαπ, καπνό, σημειώσεις, χαρτομάντηλα, ταυτότητες, μολύβια, διαβατήρια, σερβιέτες, 3 κινητά, 1 σταθερό, ένα μισό σάντουιτς από χθες, ασπιρίνες, «ευτυχώς έχω μαζί μου ΚΑΙ ομπρέλα», αναγκαστικά τρέχουμε κάτω από τα υπόστεγα.Και κει που είσαι επιτέλους κάτω από το υπόστεγο και προχωράς προς τον προορισμό σου -ο οποίος παρεπιπτώντας δεν έχει τίποτα να φας και άρα θα πας στο πιο κοντινό γυράδικο- σου έρχεται από την απέναντι επιθετικά θεία με ομπρέλα η οποία χώνεται και αυτή κάτω από το υπόστεγο, και μάλιστα όταν συναντιέστε παίρνει την εσωτερική για να σε αναγκάσει να βγεις εσύ έξω από το υπόστεγο. Λοιπόν θεία, αν δε θες στα 60 σου να κάνεις κλύσμα με ομπρέλα, πάρε την ομπρέλα σου και φύγε τώρα κάτω από το υπόστεγο. Τώρα. Άντε γιατί έχω και τιρκουάζ ζώνη στο καράτε και δε ξέρω και τι θα φάω στο σπίτι.

3. Είσαι στάση. Περιμένεις λεωφορείο, και είσαι σχετικά κοντά στο σημείο που όταν έρθει το λεωφορείο θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως. Επικρατεί ηρεμία. Λίγα λεπτά μετά έρχεται το λεωφορείο. Μπορείς σχεδόν να νιώσεις την αύρα του. Και ξαφνικά βλέπεις τη θεία που ήταν ένα μέτρο πίσω δεξιά σου να σπρώχνει και να χώνεται για να μπει πρώτη και να προλάβει να κάτσει. Ε λοιπόν όταν βλέπω κάτι τέτοιο βιδώνω τόσο πολύ και μπαίνω ΑΚΡΙΒΩΣ μπροστά της, και γίνομαι τόσο ευγενικός που αφήνω να ανέβουν στο λεωφορείο ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι από τα αριστερά μου, κλείνοντας σε όλη τη διάρκεια το δρόμο στη θεία. Και όταν σιγουρευτώ ότι μπήκαν αρκετοί ώστε να μη βρει θέση να κάτσει, μπαίνω και γω κλείνοντας της πάντα το δρόμο ώστε να μη μπει πρώτη. Πάντα.

4. Χααχαχα! Ρε φίλε, δε μπορεί να φοράς χρυσά παπούτσια! Δηλαδή πραγματικά τώρα: Χρυσά Παπούτσια;! Τα φοράς και πέρα από τις απόκριες; Ε όχι ρε συ…  ΧαχχαχαΧα! χαχαχαχα…χαχα…χμ…γιατί γελάω?! Αν μου φαίνεται αστείο?! ΧΑΧΑΑΧΧΑΑΧΑΧΑΧΑ

5. Μου τη σπάει όταν τύποι κάνουν τα πάντα για να φανεί το Calvin Klein μποξεράκι τους. Μου ρχεται να τους τραβήξω το Calvin Klein βρακί τους μέχρι το κεφάλι.

6. Γυρνάς από το πανεπιστήμιο στο σπίτι, 11:00 το βράδυ, σε πτωματοειδή κατάσταση (ρε τώρα που είπα πτώμα, η Γωγώ Σαπουτζάκη ζει ακόμα; Θα της πει κάποια στιγμή κάποιος ότι πέθανε, γιατί ο Άλλος παίζει να ξεχάστηκε?). Πας λοιπόν μία θέση μπροστά από τη γαλαρία και αράζεις. Άρχοντας. Στην επόμενη στάση μπαίνουν δύο αμφιβόλου νοητικού επιπέδου γυναικεία ξανθά δείγματα του (θεωρητικά νοήμοντος) ανθρώπινου είδους, και κάθονται απέναντι σου. Και ξεκινάνε μία απίστευτη συζήτηση στα 350 decibel (μάλλον έχουν συνηθίσει από τα κλάμπ που πηγαίνουν καθημερινά για να τις δουν οι κάτι καημένοι τρέντηδες που ψάχνουν απεγνωσμένα να πηδήξουν οτιδήποτε δεν έχει πέος, και να αισθανθούν και αυτές σούπερ γκόμενες) περί του τι έγινε χθες στον καφέ, που τελικά δεν ήρθε ο Τάκης γιατί η Λένα του έκανε σκηνή που δεν πήγε μαζί της στο πάρτι της Νάνσυς, και του είπε πως αν πάει στον καφέ δε θα του ξαναμιλήσει μέχρι να βγάλει καινούργιο δίσκο ο Ρακιντζής, και γενικά τα παπάρια μου κουνιούνται για τον Τάκη και την Λένα και τη Νάνσυ αλλά ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΙ Ο ΟΔΗΓΟΣ ΤΡΙΑ ΑΜΑΞΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΡΕ ΒΛΑΜΜΕΝΗ ΤΟ ΞΕΣΤΑΥΡΙ ΜΟΥ?!

7. Μη μου ξαναστείλεις email για να δω το γαμάτο άρθρο σου στο σούπερ γαμάτο μπλόγκ σου το οποίο δε διαβάζει κανένας εκτός από σένα και τον ηλίθιο φίλο σου και δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσει κανένας από τους τρεις χιλιάδες οχτακόσιους πενήντα εφτά παραλήπτες των γαμημένων spam email σου. Θα σου κάνω μεγάλη ζημιά. Έχω τα μέσα. Και τα έξω.

9. Βασικά πήγε και 9 η ώρα, και πρέπει να γυρίσω στο Εν Εφίσιεντ Απντέιτ οφ Ίντεξιζ φορ Νταινάμικαλι Τσέιντζινκ Γουέμπ Ντόκιουμεντς. Το οποίο είναι ένα άλλο πράγμα που με τη σπάει τελευταία: όποτε πάω να κάνω κάτι δημιουργικό, εποικοδομητικό, άκρως ενδιαφέρον και τρομερά γαμάτο πηγαίνει 9 η ώρα.